Tuesday 17 October 2017

osterva : dieška-halás-marek VII- | via alinina VI+

Od września nie było mnie w Tatrach. Pogoda niestety nie zachęcała do wyjazdów. 

Pojawiło się w końcu jednak okno pogodowe i szansa na wspinanie w ciepłym granicie. Decyzja była szybka - trzeba brać urlop i napierać!


Wybór pada na ścianę Osterwy. Szybkie podejście plus krótkie i lite drogi. Czego chcieć więcej?


Wspinanie zaczynamy od Drogi Dieski VII-.


Mimo godziny 8:00 skała jest nad wyraz ciepła. Zostawiamy wszystkie rzeczy pod drogą i ruszamy. Ilona prowadzi pierwszy wyciąg.

esencja taternictwa ;-)

wyjście na ostrze filara na drugim wyciągu


Po 3 wyciągach, w końcu docieramy do słynnej rysy. Czuje się jak w Yosemitach! Mimo, że nie umiem wspinać w takich formacjach, to czuje się genialnie. Na

spokojnie odczytuję sekwencję i wychodzę z trudności. Stanowisko dla odmiany (inaczej niż w topo) zakładam na wielkim głazie na prawo od wyjścia z rysy.




Na starcie wyciągu znajdują są dwa stare haki. Trochę wyżej są dwa zaklinowane w rysie friendy. Jeszcze wyżej spit i ring (?). Do drugiego sugeruję się nie


wpinać. Szkoda czasu i siły! W rysie zmieściłem jeszcze BD C4 #3.


łatwo, Ilona śmieje się w trudnościach ;-)


Do topu prowadzi jeszcze czujny trawers. Generalnie bez trudności.


Z ostatniego stanu trzema zjazdami docieramy do podstawy ściany.


Jako, że mamy jeszcze trochę czasu, postanawiamy wbić się w druga drogę. Wybór pada na Via AliNina VI+.


Już pierwszy wyciąg jest kluczowy. Najpierw startuje nieprzyjemnym kominkiem (III) po czym przechodzi na płytę gdzie znajduje się crux.


Ilona ponownie zaczyna prowadzić.



Z początku idzie jej sprawnie. Jednak w końcu dochodzi do najtrudniejszego miejsca i niestety... po walce, bierze blok! Biorąc pod uwagę styl (!) postanawia

zjechać na dół i oddać mi prowadzenie.


Szybko przechodzę komin po czym docieram do kluczowego miejsca. Wpinam linę w spita, łapie kluczową krawądkę i wychodzę wyżej. Nie powiem, nie było to

banalne. Można się zdziwić. Na szczęście jako fan naszej Jury przechodzę trudności bez problemu ;-)



Drugi wyciąg startuje przewieszką.



A później dalej rysą.

Ilona na trzecim wyciągu


Zamiast schodzić, ponownie postanawiamy zjeżdżać. Na wszelki wypadek pierwszy zjazd robimy krótki. Drugi natomiast już do podstawy ściany.


Mimo, że siłą i spręż w zespole nadal jest, to jednak ze względu na 2h snu przed wyjazdem, trzeba wracać do auta. Na Osterwie wspinałem się pierwszy raz,

ale już teraz wiem, że na pewno nie raz tu jeszcze wrócę. W końcu 45min podejścia pod ścianę ciężko przebić ;-)


Thursday 31 August 2017

kościelec : lobby instruktorskie VII- // sprężyna VI+

Plany wspinania na Kościelcu pojawimy się w mojej głowie już jakiś czas temu. Niestety brak pogody, rozwspinania czy partnera skutecznie odwlekał ten

wyjazd w czasie. W końcu nadeszło jednak dłuższe okno pogodowe, które dawało cień szansy na to, że Zachodnia Kościelca będzie w sucha a i temperatura

będzie sprzyjać wspinaniu!



Nie było się nad czym zastanawiać.

- Krzychu, jedziesz w Tatry w środę? Kościelec...

- Pisałem właśnie do kolegi czy nie chce jechać, ale, że nie odpisuje... jedziemy!


Z Krakowa wyjeżdżamy o godzinie 3:00. Parkujemy w Brzezinach, jemy szybkie śniadanie i o 5:00 już jesteśmy w drodze. Jest jeszcze ciemno. W końcu do

wschodu słońca zostało jeszcze ponad 50 min. Zastanawiam się, dlaczego ja właściwie nie zabrałem z domu czołówki?


Szczerze nienawidzę tego szlaku, jednak po roku nieobecności w tym miejscu idzie się nawet nieźle. Może dlatego, że bez czołówki nie widzę tych wszystkich

kamieni? W dobrym czasie docieramy do Murowańca. Szybki wpis w książce i ruszamy dalej na Karb.



Z odnalezieniem startu drogi nie mamy najmniejszego problemu. Idąc od Karbu, w oczy od razu rzuca się linia ringów poprowadzona od sporej nyży,


znajdującej się przy samej ścieżce.



Zegarek wybija godzinę 8:00 kiedy wbijam się w drogę. Niestety jest na tyle zimno, że pierwsze ruchy robię w rękawiczkach. Ściągam je dopiero w połowie


wyciągu, gdzie chwyty stają się "bardziej wymagające". Trudności raczej brak, jedyne czujne miejsca to te, gdzie muszę omijać kapiącą z podchwytów wodę.


trawnik na dojściu do pierwszego stanowiska


Drugi wyciąg startuje trawersem w prawo, aż do kominka. W środku dwa stare haki. Po wyjściu z komina, czujnie po trawach, parę metrów w lewo, do


widocznego stanowiska.



Krzysztof na wyjściu z kominka



Sam komin przechodzę raczej bez większych emocji. W jednym miejscu jedynie należy się tylko trochę lepiej poskładać. Krzysztofowi ta sztuka nie do końca


wychodzi, przez co w pewnym momencie "klinuje" się w środku :-D



Trzeci wyciąg to w końcu dłuższe i bardziej estetyczne wspinanie. Najpierw start płytą, następnie przejście przez "okap", aż do pionowych rys. Niestety na



dojściu do stanowiska znowu trzeba uważać na cieknąca z góry wodę.






Po dojściu do stanu, Krzychu, sugeruje, że skoro mamy w planie jeszcze jedną drogę, to woli zachować siły i nie chce pchać się w VII trudności. Proponuję


żebym szedł sam i później zjechał a on na mnie poczeka.




Tak też robimy...





Ze stanowiska czwarty wyciąg nie wygląda zachęcająco. Woda kapie praktycznie z każdego miejsca. Z resztą samo stanowisko poniżej okapów jest całe


mokre. Decyduję się jednak spróbować! W sumie głównie po to tutaj dziś przyjechałem. Zostawiam zbędne rzeczy Krzyśkowi i ruszam.



Od samego początku, nie chcąc zamoczyć butów, idę bardzo uważnie. O ile to możliwe, przed każdym postawieniem buta, dokładnie szukam suchej skały. W


ten sposób udaje mi się pokonać kilka pierwszych metrów. Problem pojawia się dopiero na dojściu do okapu. Aby go bezpiecznie przejść, trzeba przytrzymać


się podchwytu, wyjść wysoko na nogach i z tej pozycji zrobić kolejna wpinkę.


Sam podchwyt na szczęście jest suchy a chwyt bardzo komfortowy, jednak nie ma szans znaleźć suchego stopnia na nogę. Wpadam więc na pomysł osuszenia


skały magnezją! Wyciągam bryłkę z woreczka i "magnezjuje" największy stopień. Teraz szybko, póki jeszcze jest suchy, ruszam w górę. Pomijając wodę,


trudności są raczej umiarkowane. Dalej, nisko na nogach, przenoszę ciężar ciała na prawą nogę, przechodzę kawałek w bok po czym zatrzymuje się przed


płytką.


Temperatura już zdecydowanie wyższa niż na pierwszym wyciągu i wspina mi się dużo bardzo komfortowo niż wcześniej. Nie chcę jednak zlekceważyć


kluczowego wyciągu i popełnić głupiego błędu, który może kosztować mnie OS-a. Rozstawiam się więc szeroko na nogach i obmyślam plan wykonania


kolejnych przechwytów. I tak po chwili namysłu, łapię dwie najlepsze klamki, wstawiam wysoko do rysy nogę i wychodzę wyżej.


Z tego miejsca, nie licząc (znowu!) mokrych traw przed samym stanowiskiem, trudności na wyciągu już praktycznie brak. Im wyżej tym łatwiej.




Na stanie szybko się przewiązuję i zjeżdżam do Krzyśka ściągając po drodze wszystkie swoje przeloty. Później robimy jeszcze dwa zjazdy i tak w czasie


2 godziny i 15 min meldujemy się pod drogą :-)



Jako, że godzina jeszcze młoda a my pełni sił, zgodnie z planem decydujemy się na drugą drogę. Pierwotny plan zakładał wspinanie na Prawym




Dziędzielewiczu. Niestety dochodzimy do startu drogi, okazje się, że jakiś zespół dopiero zaczynam się tu wspinać. Nie chcąc więc tracić czasu, ani robić tłoku


w ścianie decydujemy się na alternatywę w postaci Sprężyny.



Mimo posiadanego mastertopo oraz opisu ze strony Damiana, mamy małe problemy ze znalezieniem startu. Po chwili dopiero udaje się nam zlokalizować


Komin Świeża a zaraz obok niego startową rysę naszej drogi.




Pierwszy wyciąg prowadzi z początku ładnym zacięciem, które w połowie przechodzi w dobrze urzeźbiona płytkę.


Krzysztof na starcie pierwszego wyciągu



Wspinanie jest bardzo przyjemne. W przeciwieństwie do Lobby, teraz znajdujemy się już w pełnym słońcu. Rękawiczki oraz bluzy zostały w plecaku pod startem

drogi!



Wyciąg drugi, wyceniony na VI/+ to już wejście w kluczowe trudności. Na starcie w oczy rzuca się od razu ogromna ilość haków wbitych na dojściu do okapu.

Jest ich na tyle dużo, że wpinam się w co drugi bojąc się, że nie wystarczy mi ekspresów do asekuracji na trawersie :-)


Po dojściu pod okap, chcąc zyskać trochę czasu i wybrać jak najbardziej optymalny wariant przejścia, ustawiam się szeroko na nogach i obserwuję znajdujące


się przede mną trudności. Szczerze mówiąc, jak na VI/+, niektóre chwyty wydają się zaskakująco małe. Szczególnie wąskie rysy w zacięciu, w których ledwo


jestem w stanie zmieścić swoje palce.


Oprócz wpięcia liny do haków, do asekuracji dorzucam jeszcze swojego Dragona 00 i ruszam dalej. Nie jest łatwo! Dodatkowo mimo, wcześniejszego


przedłużenia przelotów, odczuwam już wyraźne tarcie liny. Nie ma tu jednak specjalnie miejsca na zastanawianie się a tym bardziej na powrót. Klinując palce w


lichych ryskach i nisko na nogach idę już zdecydowanie w prawo. Dopiero pod koniec trawersu łapię już lepszej klamki na ręce i wychodzę na wygodną półkę


gdzie zakładam stan. Mimo 2 haków do stanowiska dorzucam jeszcze małą kość i jednego frienda.



Teraz czas na Krzyśka...


Krzychu popełnia błąd i całą drogę wspina się z plecakiem. Asekurowany na płytce porusza się w miarę szybko i sprawnie, jednak problemy zaczynają pojawiać


się w momencie wejścia w trawers. Wtedy plecak zaczyna mu poważnie przeszkadzać.


przed trawersem


Z dużą walką i ściągany mocno przeze mnie, Krzychu finalnie dochodzi do stanowiska bez odpadnięcia, jednak jest już wypruty z sił!


lufa na drugim wyciągu


Wyciąg trzeci startuje prosto w górę praktycznie znad stanowiska. Mimo, że zacięcie wycenione jest jedynie na IV+, to wspinanie jest rewelacyjne. Lita skała,


super chwyty i równie dobre stopnie powodują, że wspinam się cały z uśmiechem na ustach. Miła odmiana w porównaniu ze wspinaniem na mokrym Lobby :-)


akrobacje w zacięciu :-)



Po dotarciu do stanowiska rozwiązujemy się i zaczynamy zjazdy. Tutaj kolejny smaczek Sprężyny, ponieważ pierwszy zjazd pokonywany jest częściowo bez


kontaktu ze skałą!



Mimo, że godzina jest jeszcze wczesna i śmiało moglibyśmy spróbować zrobić jeszcze Dziędzielwicza, to decydujemy się jednak na powrót do Krakowa.

Krzysztof dawno się już nie wspinał i jest wykończony... A przecież trzeba jeszcze dojechać do domu!




Niestety zejście na parking do Brzezin jak zwykle jest drogą przez mękę. Już wolę chyba asfalt na zejściu z MOKa...



Co do samych dróg to zdecydowanie bardziej podobała mi się Sprężyna. Mimo, że krótka (jedynie trzy wyciągi) to jednak oferowała dużo ładniejsze wspinanie.



Brak cieknących podchwytów, brak traw na stanowiskach a do tego rewelacyjne formacje praktycznie na każdym z wyciągów. Najpierw płyta, później trawers



(zdecydowanie ciekawszy i ładniejszy niż słynny trawers Zamarłej!!) a na końcu zacięcie! No i do tego ten zjazd w lufie... Rewelacja!





Lobby natomiast wydaje mi się poprowadzone trochę na siłę. Pierwsze dwa wyciągi nie zapadną mi raczej w pamięci jako warte polecenia. Dopiero trzeci i



czwarty oferują ciekawsze wspinanie. Niestety jednak duża ilość traw, która znajduje się na drodze, zdecydowanie psuje estetykę tej linii.



Monday 21 August 2017

pilier des contes : les contes de la folie ordinaire TD 6a+


Wstając tego dnia z łóżka wiedziałem już, jak bardzo daleki jestem od swojej normalnej dyspozycji. Przy każdym stawianym kroku miałem wrażenie jakby łydki


miały mi eksplodować. Przy każdym ruchu rękami czułem ból we wszystkich mięśniach na plecach. Na podejściu już zjadłem całe swoje jedzenie a zjeżdżając z


kolejnych stanowisk, do podstawy filara, zastanawiałem się co ja tu włąściwie dzisiaj robię? Zapewne gdybym miał tylko trochę więcej siły, to, już po pierwszym


zjeździe bym się spakował i poszedł do schroniska odpocząć. W zasadzie sam nie wiem dlaczego i co skłoniło mnie tego dnia do wspinania...



Nie było jednak tutaj miejsca na wymówki. W końcu to Alpy. Chamonix. Była ładna pogoda i trzeba było cisnąć.


pierwsze promienie słońca

standardowo śniadanie i kawka przed schroniskiem

chyba najlepsze miejsce biwakowe pod schroniskiem

ścieżka prowadząca do startu drogi...


Podczas gdy, obwieszony szpejem jak choinka na święta, Maciek prowadzi pierwszy wyciąg, ja usypiam... Na szczęście dla Chmiela asekuruje Rafał ;-)


początkowe trudności


tatrzańsko!

Na pierwszych dwóch wyciągach w końcu trochę się rozruszałem. Powoli "wracają mi siły" dlatego postanawiam teraz przejąć prowadzenie od Chmiela.


Ze wszystkich zrobionych na Enversach dróg, ta ma zdecydowanie najmniej "alpejski" charakter.


Na czwartym stanowisku, po ściągnięciu do siebie chłopaków, sugeruję, że mogę poprowadzić jeszcze wyciąg piąty :-) W końcu nie miałem możliwości jeszcze


wbić się w Chamonix w przewieszkę, a ta czeka znajduje się właśnie na piątym wyciągu! Maciek jednak studzi mój zapał i stwierdza, że teraz kolej Rafała. Nie


pozostaje mi więc nic innego jak oddać mu cały szpej i zrelaksować na stanowisku.



Wyciąg startuje z półki skalnej, która rysą doprowadza pod przewieszkę. Do tego miejsca Rafał idzie jak po swoje. Problem jednak pojawia się w miejscu


wejścia w przewieszkę. Od razu widać, że mocno go wybiera i jest na granicy odpadnięcia. Obserwując to wszystko, razem z Maćkiem, serwujemy Rafałowi taki


doping motywacyjny! :-)), że po walce finalnie udaje mu się wyjść z trudności i pokonać resztę wyciągu OS-em! Bez wątpienia Rafał ostro zawalczył!



Wspólnie stwierdzamy, że był to najładniejszy wyciąg całej drogi a Rafał ładnie go pocisnął. Nawet na drugiego, co widać po minie Maćka, nie było to banalne


do przejścia :-)


Ponieważ wszyscy mamy już dość i chcemy jak najszybciej skończyć resztę drogi, ponownie przejmuję prowadzenie.


Niestety kolejne wyciągi są już mało urokliwe. Można je określić jako poszukiwanie trudności w łatwym terenie...


chłopaki na "szczycie" po skończeniu drogi

i na "do widzenia" odwiedziny królika pod schroniskiem ;-)