Cały nasz pobyt można podsumować stwierdzeniem "oszukani przez prognozy". Sobota miała być ładna. Niedziela dla odmiany brzydka. Jak się jednak okazało
niedziela była dużo ładniejsza, podczas gdy sobota oferowała warun dla konsera.
W związku z zapowiadanym na popołudnie deszczem tabor opuściliśmy o godzinie 5:30. Szybkie podejście i po 7:00 znajdowaliśmy się już pod ścianą. Na
miejscu spotkaliśmy Biedrunia, który w planie miał tego dnia jakieś grubsze solo. Nasza wczesna obecność jednak (na szczęście) na tyle go zdziwiła, że
finalnie zrezygnował ze swojego planu, a my spokojnie mogliśmy rozpocząć wspinanie.
Sprężyna (w moim odczuciu), przynajmniej naszym wariantem, oferuje solidne wspinanie od początku do końca. Już pierwszy wyciąg prowadzący trawersem
(po drodze kilka plakietek) nie jest banalny. "Okap" (przewieszka?) znajdujący się na drugim wyciągu, mimo, że nie jednego wspinacza pewnie rozśmieszył
swoim rozmiarem, również nie jest łatwy. Asekuracja jednak jest na tyle pancerna i komfortowa, że nawet jeśli kogoś przerastają VII trudności, śmiało może
napierać a najtrudniejsze miejsce spokojnie przyhaczyć.
Trzeci wyciąg mimo, iż wyceniony tylko (!) na V+, również oferuje wspinanie. Paweł w prawdzie próbował trochę podnieść jego wycenę i wysłać mnie (przez
przypadek) na rysę z Luftwaffe (VIII-)
"idź jak chcesz, ale wydaje mi się, że to idzie tędy" :-D jednak w porę się opamiętałem i poszedłem w prawo w stronę
zacięcia, którym dostałem się już do kolejnego stanowiska.
Wyciąg 4, który przypadł do prowadzenia Pawłowi, również nie wydał nam się łatwy. Sam trawers pod okapem nie był łatwy i odczuliśmy go zdecydowanie
trudniej niż sugerowała to wycena (V+).
Po skończeniu drogi i zjechaniu pod Mnicha, nie pozostało nam nic innego jak spakowanie zabawek i zejście na Tabor. Na taborze szybki obiad i powrót do auta.
W drodze do domu okazało się, że nie dość, że tego dnia deszcz finalnie nie padał... to pogoda była na tyle dobra, że można było się jeszcze spokojnie wspinać
do wieczora. Prognozy znowu nas oszukały...
